La Evangelio laŭ Spiritismo La venĝo
Ĉapitro XII, ero 9 – Instruoj de la Spiritoj
“Venis
Kristo kaj diris: Pagu la malbonon per la bono”
9. La venĝo estas unu el la lastaj restaĵoj
de la barbaraj moroj, kiuj iom post iom forviŝiĝas el inter la homoj. Ĝi estas,
kune kun la duelo, unu el la lastaj postesignoj de tiuj sovaĝaj moroj, sub kiuj
baraktis la homaro ĉe la komenco de la kristana epoko. Tial la venĝo estas
certa signo de la neprogresinta stato de la homoj, kiuj ĝin praktikas, kaj de
la Spiritoj, kiuj povas ankoraŭ inspiri ĝin. Do, miaj amikoj, tiu sento neniam
devas vibrigi la koron de iu ajn, kiu diras kaj deklaras sin spiritisto. Venĝi
estas, vi tion scias, tiel kontraŭa al tiu preskribo de la Kristo: “Pardonu
viajn malamikojn!”, ke tiu, kiu rifuzas pardoni, ne nur ne estas spiritisto,
sed ankaŭ ne estas kristano. La venĝo
estas inspiro des pli pereiga, ĉar la falseco kaj la malnobleco estas ĝiaj
konstantaj akompanantoj. Efektive, kiu forlasas sin al tiu fatala kaj blinda
pasio, tiu preskaŭ neniam venĝas malkaŝe.
Se li estas la pli forta, li ĵetas sin kiel rabobesto sur tiun, kiun li
nomas sia malamiko, kiam la vido de tiu flamigas lian pasion, lian koleron kaj
lian malamon. Sed plej ofte li kovras sin per hipokrita ŝajno, kaŝante en la
fundo de sia koro la malbonajn sentojn, kiuj lin animas; li ekprenas malrektajn
vojojn, sekvas en la ombro sian malamikon, kiu nenion suspektas, kaj atendas la
taŭgan momenton, por sendanĝere frapi; li sin kaŝas de sia kontraŭulo kaj ĉi
tiun senĉese spionas; li faras abomenajn kaptilojn kaj en oportuna momento verŝas
venenon en lian kalikon. Kiam lia malamo ne iras ĝis tiaj ekstremoj, li atakas sian viktimon en
ties honoro kaj korinklinoj; li ne hezitas eĉ antaŭ la kalumnio, kaj liaj
perfidaj sugestoj, lerte dissemitaj per ĉiuj ventoj, iom post iom amasiĝas sur
la vojo. Sekve, prezentante sin en la lokoj, kie pasis la venena blovado de la
hipokritulo, la persekutato miras, tie trovante nur malvarmajn vizaĝojn, kie li
antaŭe vidadis amikajn kaj bonvolemajn mienojn; li konsterniĝas, kiam la manoj,
kiuj iam serĉadis la lian, nun rifuzas ĝin premi; fine li sentas sin neniigita,
vidante, ke liaj plej karaj amikoj kaj parencoj deturniĝas de li kaj lin
evitas. Ha! La fiulo, kiu tiel venĝas, estas centoble pli kulpa, ol tiu, kiu
alfrontas sian malamikon kaj lin insultas rekte en la vizaĝon
For
do tiujn sovaĝajn kutimojn! For tiujn morojn de aliaj tempoj! Ĉiu spiritisto,
kiu pretendus hodiaŭ havi la rajton venĝi, ne indus plu esti ano de la falango,
kiu prenis kiel divizon: “Ekster karito, nenia savo!” Sed ne, mi ne povus
reteni min ĉe la penso, ke iu membro de la granda spiritista familio iam kuraĝos
atenti pri ricevita ofendo, krom por pardoni (Julio Olivier. Parizo, 1862)
Komentario
La venĝo, frukto de la homa morala malprogreso, estas
mallaŭdinda, ĉar ĝi konsistas el la manifestacio de malamega koro. Tiu sento,
kontraŭa al la Dia leĝo, forlasos la Teron, kiam la homo, uzante la Evangeliajn
kaj preĝajn rimedojn, klopodos pardoni la ricevitajn ofendojn
1 – Kial la venĝo estas mallaŭdinda?
Ĉar, estante la manifestacio de malamega koro pro
la malamo kaj konservante la plendon kontraŭ la similulo, ĝi fariĝas kontraŭa
al la Dia leĝo, kiu estas amo
Jesuo al ni konsilis pardoni sepdekoble sep; ankaŭ
Li ordonis tion, ke ni amu nian malamikon. La venĝo estas la neo de tiuj
instruoj
2 – Kiel ni agu, se la venĝa sento estos pli forta,
ol la deziro pardoni?
Ni klopodu disvolvi la sentojn de frateco kaj
toleremo, serĉante en la Evangelio kaj preĝo helpon kaj inspiron por la
liberiĝo de la venĝa deziro
La nobleco de la animo, kies ĉefa karaktero estas
pardoni sendistinge la ofendojn, estas konkero de granda klopodo
3 – Kiu estas la konsekvenco de la venĝo por tiu,
kiu ĝin praktikas?
Tiu, kiu venĝas sin, krom pligrandigi siajn ŝuldojn
al la dia justeco, forlasas la ŝancon sin regeneri pere de la pardono al la
agresinto, kun kiu neeviteble iam repacigos
La venĝinto estas iu, kiu portas pezan pakegon da
doloroj, de kiu nur liberiĝos, kiam komencos la praktikon de la pardono
Nenhum comentário:
Postar um comentário